ขอสักคน

ข้อมูลเบื้องต้น

เปลี่ยนนามปากกาแล้วค่ะ อิอิ ตอนนี้ลองแต่งนิยายสั้นลองดู จะได้ไม่ขี้เกียจแต่ง ส่วนนิยายยาวเรื่องเดิมก็ไม่รู้จะจบตอนไหน 55+

ยังไงก็ลองอ่านดูนะคะ อาจจะตลกๆงงๆไปนิสนึง แล้วก็เรื่องจะจบเร็วมาก คนแต่งก้อยังงงอยู่เลยว่าทำไมมันจบไปแล้ว 

ส่วนชื่อคนก็ไม่มีความหมายนะคะ บางคำมีบางคำไม่มีก็ลองแต่งแนวญี่ปุ่นดูบ้าง คอมเม้นด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

ซ่า!!!!
ตึก ตึก ตึก
“เฮ้อ  มาตกอะไรกันตอนนี้เนี่ย” //ฉันมิยาว่า ไอโกะค่ะ อยู่ม.ปลายปี 2 ทั้งๆทีเป็นฤดูหนาวแท้ๆ ทำไมยังมีฝนตกอยู่ได้น้า ตอนนี้ฉันกำลังหลบฝนใต้หลังคาเล็กๆของบอร์ดประชาสัมพันธ์โรงเรียน ทั้งคิดว่าถ้ามีใครซักคนมายืนเป็นเพื่อนตรงนี้ก็คงจะดีสินะ แล้วถ้าเป็นคนที่เรารัก และเค้ารักเราล่ะ ???//
~ ฮัด...เช่ย ~
“เลยไม่สบายจนได้นะไอจัง” //นี่พี่สาวของฉันค่ะ โชนิจิ  ฮารุมิ พ่อกับแม่ฉันเสียไปตั้งแต่ฉัน 5 ขวบ และตอนนี้ฉันอยู่กับครอบครัวของพี่สาว//
“ขอโทษนะคะฉันทำให้พี่ต้องลำบากอีกแล้ว” สีหน้าของไอโกะตอนนี้เปลี่ยนจากสีชมพูระเรื่อเป็นสีเหลืองซีดราวจะเป็นกระดาษไปแล้ว
“ไม่หรอกน่า สุขภาพก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แล้วนี่จะไปโรงเรียนรึเปล่า”
“สบายมากค่ะ” //จะให้ขาดเรียนไม่ได้หรอกนะก็ฉันชอบการไปโรงเรียนที่สุดเลยนี่นาแปลกมากใช่มั๊ย//
“อรุณสวัสดิ์ไอจัง” //ฉัน ไฮโซริ นาซึมิ เป็นเพื่อนสนิทของไอจังค่ะ  ทำไมวันนี้ไอจังดูแปลกๆไม่ร่าเริงเลยเป็นอะไรรึเปล่านอนฟุบกับโต๊ะแบบนั้น//
“ไอจังเธอเป็นอะไรหนะ ไม่สบายอีกแล้วหรอ ใช่เมื่อวานฝนตกนี่นา เธอกลับบ้านยังไง” อีกฝ่ายยังคงไม่ตอบรับ
“ไอจัง ว้าย ตัวร้อนจี๋เลย ไม่ไหวแน่ๆฉันจะพาเธอไปห้องพยาบาลนะ” ในขณะที่นาซึมิกำลังพยายามพยุงตัวเพื่อนสาวไปยังห้องพยาบาล
“เดี๋ยวฉันช่วย” ก็มีเสียงทุ้มมีน้ำหนักแบบเย็นชา แทรกเข้ามา
“อ๊ะ โคโรชิ  ฝากหน่อยนะ” //ฉันทิ้งเพื่อนง่ายเกินไปรึเปล่าเนี่ย แหม แต่ไอจังหนักไม่ใช่เล่นนะ// แล้วนาซึมิก็ฝากให้ โคโรชิ ซึโนดะ ซึ่งครองหลายตำแหน่งในโรงเรียน อาทิ เช่น หัวหน้าห้อง  ประธานนักเรียน  ขวัญใจสาวๆทุกระดับ  ประธานชมรมบาสเกตบอล เป็นต้น พาเพื่อนสาวไปห้องพยาบาล โดยการอุ้มประคอง แน่นอนว่าถ้าแฟนคลับของโคโรชิมาเห็นเข้าจะต้องอิจฉาจนตาลุกเป็นกันแทบทุกคนแน่ๆ
//โอ๊ย ทำไมเวียนหัวแบบนี้นะ ค่อยๆลืมตานะไอโกะแล้วเธอจะรู้ว่าเธอเป็นอะไร//
“นี่มันห้องพยาบาลนี่นา” ไอโกะค่อยๆกระพริบตาปรับแสงอย่างช้าๆและพึมพำกับตัวเอง
“ตื่นแล้วสินะ ดีขึ้นบ้างรึยัง” เจ้าของเสียงที่เย็นชาถามขึ้นพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆร่างที่อยู่บนเตียง
“ซึโนจัง นายมาทำอะไรที่นี่” หญิงสาวเรียกชายหนุ่มที่อยู่ข้างเตียงด้วยชื่อที่ดูจะสนิทกัน
“ฉันอุ้มเธอมา” //อะไรนะซึโนจังเนี่ยนะที่แบกเรามาเป็นไปได้ด้วยหรอ
“ขอบคุณมากนะ”
“ไม่จำเป็น ถ้าเพื่อนเธอไม่ขอร้อง ฉันคงไม่ทำ” //อะไรกันผู้ชายคนนี้ ฉันว่าแล้วเชียวคนเย็นชาอย่างซึโนจังคงไม่คิดเป็นห่วงคนอื่นนอกจากตัวเองหรอก//
“อ่อ แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าซึโนจังอีก ฉันไม่ชอบ” แล้วโคโรชิก็เดินออกไปจากห้องพยาบาลทิ้งให้ไอโกะที่กำลังอึ้งกับคำพูดของเขาอยู่คนเดียว  //ฉันไม่ชอบอย่างนั้นหรอ//

~ ~แฮ่ก แฮ่ก~ ~
“ซึโนจัง นายอยู่ไหนหนะ” เสียงแหลมเล็กตะโกนเสียงดังลั่นสวนสาธารณะ
“ซึโนจัง ฉันขอโทษนะ ที่มาสาย 1 นาที นายอย่าทำแบบนี้สิ”  เธอตะโกนอีกครั้งแต่ยังคงมีความเงียบเป็นเสียงตอบรับ
“ซึโนจัง ได้โปรดเถอะนายอย่าหลบหน้าฉันเลยนะ” หญิงสาวเดินตามหาเจ้าของชื่อที่ตนเองเรียก
2 ชม. ผ่านไป
“ฉันจะร้องไห้แล้วนะ นายอยู่ไหนกันแน่” ด้วยความอ่อนแรงด้วยร่างที่ไม่สูงมากนักของหญิงสาวเจ้าของเสียงทรุดลงกองกับพื้นราวใบไม้โรยร่วงจากต้นไม้ ผมสไลด์ยาวได้สัดส่วนของเธอปลิวตามกระแสลมเอื่อยๆไป
1 อาทิตย์ผ่านไป ในช่วงเย็นของวันนึง ณ โรงเรียนมัธยมปลาย
ปึก~!!!!
กองหนังสือมหาศาลวางกองตรงหน้าชายหนุ่มผู้กำลังเก็บหนังสือบนโต๊ะในห้องสมุด
“ไอจัง” เสียงแผ่วเบาเล็ดออกมาจากปากของชายหนุ่มพร้อมสีหน้าไม่สบายใจบ่งบอก
“เจอจนได้นะ หายหน้าไป 1 อาทิตย์ คิดจะหลบหน้ากันใช่มั๊ย” เสียงหญิงสาวที่ดูจะไม่พอใจเอามากๆพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ฉันขอโทษนะไอ..”
“ไม่ต้องมาพูด วันนั้นนายหายไปไหน ทำไมไม่รอกัน แค่ฉันสายไป 1 นาที  ฉันรู้ฉันผิดใช่มั๊ยที่ไปไม่ตรงเวลา แต่นายต้องทำกันขนาดต้องให้ฉันเป็นห่วงแล้วตามหาทั้งวันแบบนั้นเลยหรอ” ไอโกะพูดไม่เว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสตอบ น้ำใสๆจากตาเริ่มผลิตขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ไอจัง เธอเป็นห่วงฉันใช่มั๊ยฉันขอโทษนะ”  โคโรชิดึงตัวเธอเข้ามากอดเบาๆ
//จะทำยังไงดีนะ ทั้งๆที่เธอเป็นห่วงเราขนาดนี้ ถ้าบอกเรื่องนั้นไป  เราจะทำยังไงดี//

“ฉันควรจะซื้ออะไรไปให้เธอดีนะ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ทรงผมสไลด์บางระดับต้นคอผมด้านหน้าใช้เจลจับเป็นทรง กับการแต่งตัวสบายๆที่ดูดีราวพระเอกละครก็ไม่ปาน   เขากำลังเพลิดเพลินกับการคิดอะไรบางอย่างจน
เอี๊ยดดด!!! ตู้ม !!!
“ช่วยด้วย มีคนโดนรถชน” ผู้พบเห็นแถวนั้นเมื่อพบร่างที่เหมือนจะไร้วิญญาณของชายหนุ่มอยู่กลางถนนก็ตะโกนร้องบอกให้คนอื่นช่วย

“ชีพจรเต้นอ่อนมากเลยค่ะคุณหมอ” นางพยาบาลบอกหมอที่กำลังวุ่นกับการหาวิธีให้คนไข้ฟื้น
//เจ็บจัง ผมกำลังฝันรึเปล่า เจ็บทั้งตัวเลย ไอจัง ไอจัง เธออยู่ที่ไหน ฉันขอโทษ//
“คุณแม่ของคนไข้รึเปล่าครับ” เสียงคุณหมอที่อยู่ในห้องไอซียูเมื่อกี้เดินออกมาหาญาติผู้ป่วย
“ลูกดิฉันเป็นอะไรมากมั๊ยคะคุณหมอ”  หญิงวัยกลางคนถามอาการของลูกชาย
“คงต้องรอดูอาการอีก 3 วัน แล้วก็ต้องรักษาตัวอยู่ที่นี่ เพราะมีอวัยวะที่โดนกระทบกระเทือนหลายแห่ง ดีที่ไม่มากครับ”
1 อาทิตย์ต่อมา
“แม่ครับผมขอไปโรงเรียนเถอะนะครับขาดมาหลายวันแล้ว”  ทั้งๆทีอาการไม่ค่อยจะดีแต่โคโรชิก็พยายามที่จะขอแม่ไปโรงเรียนให้ได้
“ซึโนดะลูกจะไปทำไม ที่จริงลูกยังไม่หายด้วยซ้ำ  แขนก็โดนเหล็กดามแบบนี้ เดินก็จะไม่ไหว”
“ผมขอแค่วันนี้วันเดียวครับให้ผมได้ไปบอกเพื่อนๆกับครูว่าผมอยู่ที่ไหน แล้วผมจะกลับมารักษาตัวที่บ้านเหมือนเดิม”
ในช่วงเย็น ณ โรงเรียนมัธยมปลาย
ปึก~!!!!
กองหนังสือมหาศาลวางกองตรงหน้าชายหนุ่มผู้กำลังเก็บหนังสือบนโต๊ะในห้องสมุด
“ไอจัง” เสียงแผ่วเบาเล็ดออกมาจากปากของชายหนุ่มพร้อมสีหน้าไม่สบายใจบ่งบอก
“เจอจนได้นะ หายหน้าไป 1 อาทิตย์ คิดจะหลบหน้ากันใช่มั๊ย” เสียงหญิงสาวที่ดูจะไม่พอใจเอามากๆพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ฉันขอโทษนะไอ..”
“ไม่ต้องมาพูด วันนั้นนายหายไปไหน ทำไมไม่รอกัน แค่ฉันสายไป 1 นาที  ฉันรู้ฉันผิดใช่มั๊ยที่ไปไม่ตรงเวลา แต่นายต้องทำกันขนาดต้องให้ฉันเป็นห่วงแล้วตามหาทั้งวันแบบนั้นเลยหรอ” ไอโกะพูดไม่เว้นจังหวะให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสตอบ น้ำใสๆจากตาเริ่มผลิตขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ไอจัง เธอเป็นห่วงฉันใช่มั๊ยฉันขอโทษนะ”  โคโรชิดึงตัวเธอเข้ามากอดเบาๆ
//จะทำยังไงดีนะ ทั้งๆที่เธอเป็นห่วงเราขนาดนี้ ถ้าบอกเรื่องนั้นไป  เราจะทำยังไงดี//
//ก็ดีใจอยู่หรอกนะ ที่เข้าใจกันแต่เหตุผลที่ไม่มาคืออะไรกันแน่ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอกของซึโนจัง แต่ทำไมรู้สึกแข็งๆที่หลังเหมือนเหล็กวางทับ//
//ก็ยังดีที่เสื้อเป็นแขนยาวจะปกปิดไม่ให้ไอจังรู้ว่าเราแขนหัก//
“บอกฉันได้รึยังว่าทำไมไม่มา” ไอโกะค่อยๆผละตัวเองออกแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง
“คือ....ฉัน.....จำนัดของไอจังไม่ได้หนะพอดีตอนนั้นกำลังยุ่งเลย” //โธ่ นี่เราทำอะไรออกไปรู้ตัวรึเปล่าซึโนดะ//
“จำ ไม่ ได้ อย่างนั้นหนะหรอ” ทั้งๆที่เมื่อกี้จะทำให้ห้องสมุดเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว แต่ประโยคที่ไอโกะได้ยินเมื่อกี้กลับเผาผลาญน้ำแข็งให้ละลาย
“ไอจัง”
“เราคงเข้ากันไม่ได้จริงๆ ทำไมนะ เธอไม่เข้าใจความรู้สึกฉันเลยหรอ ก็ได้ ฉันจะหาคนใหม่ที่ดีกว่าเธอให้ได้ เราเลิกคบกันเถอะนะ”  ด้วยอุณหภูมิที่สูงขึ้นทำให้ทั้งสองต้องแยกกัน

1ปีต่อมาของการขึ้นมัธยมปลายปี 2
“พี่คะ ต้องเอาไอ้นี่ด้วยรึเปล่า” เสียงหญิงสาวถามชายหนุ่มข้างๆระหว่างการซื้อของ
“คงต้องใช้ล่ะมั้งไอจัง” ชายหนุ่มที่อายุห่างจากหญิงสาวเกือบ 10 ปี แต่หน้าตาไม่ได้บ่งบอกถึงอายุมากมายอย่างนั้นเลย กลับดูเหมือนว่าเขาดูหน้าเด็กลดลงมาอีก 10 ปีด้วยซ้ำ รูปร่างสูงโปร่งทั้งหน้าตาและผิวพรรณดูดีไปหมดราวเทพบุตรที่สาวๆทุกคนใฝ่ฝัน
“ไอจัง  เธอหาผู้ชายที่ดีกว่าฉันได้แล้วจริงๆ”  โคโรชิมองไปเห็นไอโกะกำลังเลือกซื้อของกับผู้ชายที่ดูดีกว่าเขา
//เราคงต้องทำให้ตัวเองลืมไอจังให้ได้ซักทีนะซึโนดะ//
และนั่นคือเหตุผลที่เขาต้องทำเย็นชาเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนกับไอโกะ

//วันนี้เวรฉันจัดหนังสือที่ห้องสมุดสินะ ดันมาอยู่ชมรมห้องสมุด//
“โอ๊ย  ชั้นหนังสือจ๋า โน้มลงมาใกล้ๆฉันหน่อยได้มั๊ย จะสูงไปถึงไหนนะ” ไอโกะพูดกับชั้นหนังสือ ที่ดูจะสูงจนเธอเอื้อมไม่ถึง
“เธอเตี้ยเองต่างหาก”
“ซึโนจัง อ๊ะ โคโรชิ แล้วทำไมนายต้องมาว่าฉันด้วย”
“ดูตัวเองซะบ้าง ถ้าคิดว่าฉันโกหก” มิยาว่า ไอโกะ 160 ซม.  โคโรชิ  ซึโนดะ   183ซม.  183-160= 23 ซม.
 (เฮ้อ คนแต่ง 156 เอง อย่าซีเรียสไปเลยนะไอจัง )
“มานี่ฉันจะช่วย”
“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้” แล้วโคโรชิก็ยืนพิงชั้นหนังสือมองดูความพยายามของไอโกะที่ยืดแล้วยืดอีก ก็ยังไม่ถึงชั้นหนังสือซักที
ปึก!!!!
“โอ๊ย”  หนังสือคงรำคาญเลยตกลงโดนหัวของไอโกะ
//คิกคิก ท่าทางแบบนี้ไอจังไม่เปลี่ยนเลยนะ เพราะเธอน่ารักแบบนี้ฉันถึงลืมเธอไม่ลงซะที//
ถึงในใจโคโรชิจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าตามความรู้สึกแม้แต่น้อย
“ไม่คิดจะช่วยกันเลยใช่มั๊ย” ไอโกะหันไปมองคนข้างๆที่ทำสีหน้าสมเพชเธอ
“ไม่อยากให้ช่วยหนิ”
“โคโรชิ ก็เพราะนายเป็นแบบนี้หนะสิ ถึงไม่มีแฟนซักที”
//ไอจัง ใช่เพราะเธอที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้  ฉันไม่ควรที่จะพูดออกไปเลยใช่มั๊ยในวันนั้นไม่งั้น ไอจังต้องรักฉันคนเดียว เธอต้องเป็นแฟนฉัน//  ในใจของโคโรชิร้องไห้จนท่วมหัวใจแต่เขาก็แสดงมันออกไปไม่ได้ เขาต้องการลืมเธอ ให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรัก
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” โคโรชิก้มหยิบหนังสือที่ตกเก็บขึ้นชั้นอย่างเรียบร้อยแล้เดินออกจากห้องสมุดไป

“พี่คะ ทำไมพี่ได้มารับฉันแทนล่ะคะแล้วพี่ฮารุมิล่ะ” ไอโกะวิ่งไปหาคนที่ยืนข้างรถเก๋งคันสวย
“ก็ฮารุมินั่นแหละบอกให้พี่มารับไอจังหนะ”
“ที่จริงพี่เขยไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอกนะคะ ถ้าโทรมาบอกว่าให้กลับเองก็ได้” ไอโกะยิ้มอย่างร่าเริง

//มารับถึงที่โรงเรียน ใช่ตัวจริงของเธอจริงๆสินะ สีหน้าของไอจังแบบนั้น ผมอยากเป็นเจ้าของมันอีกจัง//
ระหว่างที่ไอโกะกำลังยืนคุยกับโชนิจิ  ทาคาบะ พี่เขยของตัวเองอยู่นั้นก็ไม่รู้ตัวเองว่ามีใครหนึ่งคนกำลังมองดูเธออยู่


//ทำไมกิจกรรมโรงเรียนมันเยอะแบบนี้นะ วันนี้ก็ต้องอยู่ค่ำอีกแล้ว ดีที่พ่อนาซึมิจังจะมารับพลอยจะได้ติดรถกลับไปด้วย//
“ไอโกะ ตื่นได้แล้ว” //มีคนเขย่าตัวฉัน พี่เขยหรอนี่มันเช้าแล้วหรือไง//
“โคโรชิ”
“อืม  งานเสร็จแล้วล่ะ เธอมาหลับอะไรตรงนี้” โคโรชิพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นต่างจากทุกครั้ง
“นาซึมิล่ะ”
“กลับไปตั้งนานแล้ว”
“อะไรนะ  ก็ไหนว่าจะไปส่งไง”
“เอาเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้”
“อะไรนะ”
“เธอไม่ไว้ใจฉันหรอ”
“เปล่าแค่สงสัยว่าทำไมคนอย่างเธอต้องยอมไปส่งฉันด้วย”
“อย่าพูดมาก ขึ้นมาได้แล้ว”
“มอเตอร์ไซด์หรอ”
“ใช่ จะไปไม่ไป”
แล้วไอโกะก็ยอมซ้อนท้ายแต่โดยดี
//ซึโนจัง นายกลับมาเป็นแบบนี้เหมือนเดิมได้มั๊ย อย่าเย็นชากับฉันเลย ฉันขอโทษนะ//
//ไอจังฉันไม่อยากให้เธอไปไหนแล้วนะ เธอต้องอยู่ข้างๆฉันเข้าใจมั๊ย//
“โคโรชิ นี่นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่”  ไอโกะมองไปรอบตัวที่มีดอกไม้และสนามกว้างขวาง ใช่แล้วก็ที่ที่เป็นต้นเหตุให้ทั้งสองต้องแยกกันยังไงล่ะ
“ไอจัง” ไอโกะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินน้ำเสียงและคำพูดที่อยากได้ยินมานานนับปี
“ได้โปรดเรียกฉันว่าซึโนจังเถอะนะ”
“โคโรชิ”
“ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้น แต่เป็นเพราะอยากที่จะลืมไอจังให้ได้เหมือนที่ไอจังลืมฉันได้  ฉันอยากได้ไอจังมาอยู่ข้างๆฉันตลอดเวลา ได้โปรดเรากลับมาคบกันใหม่เถอะนะ” โคโรชิกุมมือทั้งสองข้างของไอโกะมาไว้ระหว่างอก
“โคโรชิ ฉัน”
“เลิกกับผู้ชายคนนั้น บอกผู้ชายคนนั้น” โคโรชิเสียงสั่นเทา
“ผู้ชายคนไหน” ไอโกะงงกับคำพูดของโคโรชิ
“คนที่มารับเธอเมื่อวันก่อน”
“โคโรชิ นั่นมันพี่เขยของฉันนะ แล้วฉันเองก็ลืมนายไม่ได้เหมือนกัน แต่นายเองที่ลืมฉันวันนั้นนายไม่มาหาฉัน”
“ไอจัง ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง ที่จริงฉัน.....โดนรถชนเลยต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล”
เผี๊ยะ!!!!
“คนบ้า ทำไม ทำไมนายถึงไม่ยอมบอกฉัน ฉันเป็นห่วงนายมากรู้มั๊ย  ฉันตะโกนหานายทั้งวัน แต่ไม่มีเงาของนายเลยแม้แต่นิด” ไอโกะตบหน้าโคโรชิแล้วร่ำไห้ออกมา
“เพราะฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน ฉันเลยไม่อยากให้กังวล เพราะงั้นฉันถึงพูดอะไรไม่คิดออกไป ฉันขอโทษนะ”
โคโรชิดึงเธอมากอดปลอบน้ำตา
“เพราะนาย”
“เรียกฉันว่าซึโนจังสิ”
“ซึโนจัง ฉันรักนายนะ นายอย่าทิ้งฉันไปไหนนะ นายต้องอยู่กับฉัน”
“ไอจัง ฉันจะไม่ไปไหนแล้ว ฉันจะบอกเธอทุกอย่าง ที่ผ่านมาฉันขอโทษนะ ฉัน...รักเธอ” โคโรชิค่อยๆเอื้อมหน้าเข้าใกล้ๆไอโกะ ริมฝีปากลดระดับให้เท่ากับริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วค่อยๆประทับริมฝีปากลงไปช้าๆอย่างแผ่วเบา
//เธอเป็นของฉันแล้วนะ ฉันจะไม่ยกเธอให้ใครอีกเป็นอันขาด ดีใจที่ได้ยินซึโนจังอีกนะ ไอจัง//
//ซึโนจัง ตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลยรู้มั๊ยเพราะนายฉันรักนาย รักที่สุด//

เช้าวันต่อมา
“เมื่อวานทำไมไม่รับฉันห๊ะ ยัยเพื่อนตัวดี” ไอโกะปล่อยน้ำเสียงดุปนยิ้มใส่โทรศัพท์
“แหมก็เห็นเธอหลับอยู่แถมโคโรชิอาสาพาเธอไปส่งด้วยหนะ ฉันก้อเลย”
“ทิ้งให้เพื่อนไปกับผู้ชายสองต่อสอง”
“โธ่ ฉันขอโทษนะ”
“ช่างเถอะ ขอบใจมากนะนาซึมิ”
“อะไรของเธอ เมื่อกี้ยังว่าฉันอยู่เลยนะ” 
ตู้ด ตู้ด ตู้ด

ซ่า~!!!!!
“เฮ้อ  มาตกอะไรกันตอนนี้เนี่ย” //ทั้งๆทีเป็นฤดูหนาวแท้ๆ ทำไมยังมีฝนตกอยู่ได้น้า ตอนนี้ฉันกำลังหลบฝนใต้หลังคาเล็กๆของบอร์ดประชาสัมพันธ์โรงเรียน ทั้งคิดว่าถ้ามีใครซักคนมายืนเป็นเพื่อนตรงนี้ก็คงจะดีสินะ แล้วถ้าเป็นคนที่เรารัก และเค้ารักเราล่ะ ???  ก็มีความสุขหนะสิเพราะฉันมีคนมายืนข้างๆฉันทั้งตอนนี้และตลอดไป//
“ซึโนจัง  เขยิบ เข้ามาอีกก็ได้เดี๋ยวเปียกฝนไม่สบายนะ”
“ไอจังเธอนั่นแหละเขยิบมาหาฉันสิ” โคโรชิดึงมือไอโกะมาอยู่ข้างๆ
“ซึโนจัง”
“ฉันรู้    รักฉันใช่มั๊ย”
“อื้ม” โคโรชิเลื่อนมือขึ้นไปไว้บนหล่ของไอโกะ
//รอยยิ้มที่ฉันตามหาของซึโนจังได้มาแล้วสินะ//
//รอยยิ้มเมื่อปีที่แล้ว ผมได้ครอบครองอีกครั้งแล้ว ดีจัง//
จบ......